شیرجه‌رو‌های کشورمان در رقابت‌های جوانان آسیا موفق به کسب شش مدال خوشرنگ شدند. تصاحب دو مدال طلا، سه‌مدال نقره و یک برنز اتفاق خوبی برای این رشته محسوب می‌شود. معتقدم به جای اینکه بگوییم نسبت به ادوار قبلی چقدر پیشرفت کرده‌ایم، باید به بحث رقابت با قدرت‌های قاره‌کهن بپردازیم و به این مسئله مهم توجه کنیم. جدا از بحث مدال‌آوری تقابل با تیم‌های قوی اهمیت زیادی دارد. واقعیت این است که در گذشته نمی‌توانستیم با قدرت‌هایی، چون ژاپن، مالزی و دیگر مدعیان رقابت کنیم و نتایج‌مان قابل مقایسه نبود، اما در رقابت‌های فیلیپین توانستیم ژاپن، مالزی و ویتنام را بگیریم. تیم ویتنام مدت‌هاست با مربی چینی کار می‌کند، حتی سنگاپور هم که بالاتر از ما قرار گرفته بود، باز هم مقابل نمایندگان ایران به مشکل خورد. شیرجه‌رو‌های ما در این دوره بسیار قوی ظاهر شدند و عالی بودند. از این‌ها مهم‌تر اینکه سام واژیر، شیرجه‌رو ایرانی با کسب دو طلا، یک نقره و یک برنز برترین ورزشکار شیرجه رده‌های سنی آسیا لقب گرفت و صاحب لوح افتخار این رقابت‌ها شد. این نشان از قدرت شیرجه ایران دارد، ضمن اینکه نگاه کشور‌های آسیایی به شیرجه کشورمان را تغییر داد. این اتفاق بسیار بزرگ و مهمی برای خانواده شیرجه بود و بازتاب بسیار خوبی در سطح بین‌المللی داشت. امیدواریم با کمک رسانه‌ها توجه به شیرجه نسبت به گذشته افزایش یابد و با رسیدگی‌های بیشتر قدری از کمبود‌های سخت‌افزاری کاسته شود. رشته شیرجه زودبازده است و خیلی زود ورزشکار می‌تواند به مرحله پیشرفت برسد. اگر یک ورزشکار مستعد کشف شود و به درستی تمرین کند و پرورش یابد، دو تا سه سال دیگر تلاش‌های این ورزشکار به بار خواهد نشست. پس از آن به مرحله‌ای می‌رسد که می‌تواند در رقابت‌های رده‌های سنی آسیا شرکت و خودش را مطرح کند. از این مرحله به بعد دیگر حمایت‌های فدراسیون، امکانات سخت‌افزاری مناسب، دانش مربیان، استفاده از مربیان بادانش خارجی و حضور در اردو‌ها و مسابقات هستند که چنین استعدادی را به رده بزرگسالان و عرصه مدال‌آوری سوق می‌دهند. عمر قهرمانی شیرجه‌رو‌ها بسیار زیاد است، اگر ورزشکاری در سن نوجوانی شکوفا شود تا سن بیش از ۳۰ سالگی نیز می‌تواند در رقابت‌های بین‌المللی شرکت کند و خوش بدرخشد. در این رشته حتی ورزشکار ۳۹ ساله در المپیک شرکت کرده و مدال هم گرفته است. شیرجه بیشتر به بحث‌های تکنیکی مربوط می‌شود و نه فیزیولوژیک، به همین خاطر با یک آمادگی جسمانی خوب ورزشکار می‌تواند تا سن بالا نیز تکنیک‌هایش را اجرا کند. بار‌ها این مسئله را در رسانه‌ها بیان کرده‌ام کل امکانات سخت‌افزاری‌مان در سراسر کشور در حد داشتن هفت‌هشت تخته دایو مستهلک‌شده است؛ چهارپنج دایو در تهران داریم، یک دایو در کرمانشاه و دوسه دایو هم در تبریز داریم، حال آنکه در کرمانشاه اصلاً استخر استاندارد ندارند که بخواهند از همان یک تخته دایوشان استفاده کنند! همچنین وسایل کمک‌آموزشی داخل سالن‌مان بسیار ضعیف است. از نظر امکانات و تجهیزات فاصله بسیار زیادی با دنیا داریم. از بعد دانش نیز عقب هستیم. باید حتماً بحث دانش‌افزایی در دستور کار قرار گیرد، مربیان‌مان به‌روز شوند، در مسابقات بین‌المللی و کلاس‌های آموزشی برون‌مرزی شرکت کنند و همراه با ملی‌پوشان در اردو‌های بلندمدت خارجی حضور داشته باشند. مربیان ما باید در کنار مربیان خارجی قرار بگیرند و دانش خود را افزایش دهند و نوع تمرینات به‌روز را از آن‌ها بیاموزند. اگر هدف‌مان پیشرفت شیرجه است، این هدف همبستگی همه اعضای خانواده این رشته را می‌طلبد و باید از نظر کمی و کیفی پیشرفت کنیم. به ویژه توجه خاصی باید به بخش نیروی انسانی شیرجه شود. ورزشکار، مربی و داور نیروی انسانی رشته شیرجه را تشکیل می‌دهند. این عزیزان باید با حضور در میادین بین‌المللی کسب تجربه و دانش‌افزایی کنند، به بدنه شیرجه اضافه شوند و در نهایت دین‌شان را به این رشته ادا کنند، البته پیشرفت مدنظر با حرف‌زدن محقق نمی‌شود و حتماً باید به آن عمل کرد. موفقیت اخیر ملی‌پوشان رده‌های سنی خون تازه‌ای به رگ‌های شیرجه تزریق کرد و امیدواریم نتایج درخشان این رده جرقه پیشرفت دوباره این رشته باشد. شیرجه مدتی خاموش بود، اما حضور در قهرمانی رده‌های سنی آسیا توجهات را به خود جلب کرد. حضور در اردو‌های خارجی به تنهایی نمی‌تواند تأثیرگذار باشد. شاید ورزشکار مدتی در خارج و با بهترین امکانات تمرین کند، ولی بعد از بازگشت دوباره همان شرایط گذشته را دارد. نگاه حرفه‌ای این است که همزمان هم امکانات سخت‌افزاری خودتان را داشته باشید و هم در اردو‌های مستمر برون‌مرزی شرکت کنید تا ورزشکار به مرحله رشد برسد. سرعت پیشرفت ورزش در دنیا بسیار زیاد است. پکیجی متشکل از امکانات سخت‌افزاری، نرم‌افزاری، دانش، نیروی‌انسانی، تغذیه و روان‌شناس می‌تواند یک ورزشکار را به مرحله پیشرفت و مدال‌آوری برساند.
